18 sierpnia 1999 roku mieliśmy w Europie ostatnie, jak na razie, pełne zaćmienie Słońca. Na naszym kontynencie w całej okazałości było ono widoczne w Walii, Francji, Belgii, Niemczech, Austrii, na Węgrzech i w Rumunii. Ale i w Polsce było całkiem nieźle  – w moim pięknym mieście Jeleniej Górze aż 92% tarczy słonecznej było zakryte przez Księżyc. Pamiętacie Państwo, jak przez ciemną dyskietkę widać było tylko cienki rogalik, który został ze Słońca? W środku dnia (przed 11 rano) nagle zrobiło się ciemno, zimno i zaczął wiać wiatr. Poczułem się dziwnie. To był jakiś wewnętrzny „poetycki” albo romantyczny niepokój, poczucie kruchości i niepewności tego świata, który jeszcze przed chwilą wydawał się być „wyryty w skale”. Nie sądziłem, że to zrobi na mnie aż takie wrażenie. To chyba było to, co niemieccy poeci romantyczni określali jako „angst”.

Po zapoznaniu się z „wersją demo” lepiej rozumiem, dlaczego starożytni Egipcjanie w obliczu całkowitego zaćmienia gotowi byli wszystko obiecać (i podarować) sprytnym i mądrym kapłanom, aby tylko nakłonili bogów do oddania Słońca z powrotem swojemu grzesznemu ludowi.

A więc koniec świata nie jest wyjątkowy. Koniec świata jest stary jak sam świat. W czasach historycznych przepowiadano go już 200 razy. Po raz pierwszy zapowiedział go na rok 66 n.e. Simon bar Giora – przywódca pierwszego żydowskiego powstania przeciwko Rzymianom w Judei. Zaraz
po zwycięstwie miało nastąpić nadejście Mesjasza, koniec ziemskiego świata i początek królestwa niebieskiego dla wszystkich pobożnych ludzi. Kolejne wizje powracały regularnie w zapowiedziach proroków, filozofów, papieży, astrologów, teologów, matematyków i innych „uczonych mężów”. Oczywiście – jak to w nauce – każda hipoteza musi się poddać naukowej weryfikacji. Na razie (na szczęście dla nas wszystkich) nie udało się jednak potwierdzić żadnej z zapowiadanych dat apokalipsy, choć wiele dat było kilkakrotnie przekładanych i uściślanych (dziś powiedzielibyśmy „aktualizowanych”).

Jak Państwo sądzą – na jaki okres przypada największe zagęszczenie końców świata? Starożytność? Średniowiecze? Gdzie tam! Jedna czwarta z zapowiedzianych końców świata przypada na ostatnie 20 lat. Wiele z nich ma ścisły związek z nowoczesnymi technologiami, które są dla nas taką magią, że nawet jako „straszaki” przejęły rolę dawnych diabłów, wampirów i wilkołaków. Któż nie pamięta apokaliptycznych wizji „błędu roku 2000” – wyłączające się elektrownie atomowe itp. Pierwszego stycznia 2000 roku, gdy wracałem z zabawy sylwestrowej, nie spadł mi na głowę żaden samolot, a nawet nie utknąłem w windzie. Była to jednak stara winda „analogowa”, więc wciąż nie miałem pewności, czy wszystko jest w porządku. O 7 rano, tuż przed zasłużonym odpoczynkiem, włączyłem więc jeszcze na chwilę komputer. Chciałem sprawdzić, czy jestem jeszcze na tym, czy może już na tamtym świecie. Liczyłem się z tym, że zaraz coś wybuchnie, albo przynajmniej zaskwierczy, ale mój składak wydał z siebie znajomą sekwencję pisków, po czym na niebieskim ekranie Norton Commandera (ktoś jeszcze pamięta?) zobaczyłem „01.01.2000”. Wyłączyłem komputer i z czystym sumieniem zasnąłem – w naszym starym, poczciwym, wciąż istniejącym świecie.

Felieton został opubliowany w numerze 6/2016 czasopisma "Przemysł Farmaceutyczny"