Partner serwisu
12 października 2015

Ostropest plamisty (Sylibum marianum, Carduus marianus)

Kategoria: Rośliny dla farmacji

Ostropest plamisty jako roślina o właściwościach leczniczych znana była już w starożytności. W średniowieczu uważana była za jedną z ważniejszych roślin leczniczych. Ostropest wymieniany jest w pismach świętej Hildegardy z Bingen.

Ostropest plamisty (Sylibum marianum, Carduus marianus)

Ostropest plamisty (Sylibum marianum, Carduus marianus) jest okazałą, jednoroczną rośliną zielną z rodziny astrowatych (Asteraceae). Posiada charakterystyczne biało nakrapiane liście o spiczasto ząbkowanych krawędziach. Jej fioletowe kwiaty języczkowe zebrane są duże, kolczaste koszyczki. Owocem są brązowe niełupki z żółtoszarym puchem na szczycie. Ostropest plamisty jest rośliną pochodząca z rejonu Morza Śródziemnego, a obecnie uprawianą w wielu krajach środkowej Europy.

Surowiec farmaceutyczny stanowią dojrzałe, pozbawione puchu, owoce ostropestu (Silybi mariani fructus, Cardui mariae fructus). Prace nad ich biologicznie aktywnymi składnikami rozpoczęto w latach 60. XX wieku. Wyizolowano wtedy następujące flawonolignany: sylibininę (główny składnik), sylidianinę, sylichrystynę, izosylibinę. Obecnie stosowana nazwa sylimaryna dotyczy ekstraktu zawierającego mieszaninę wymienionych związków. Przeprowadzone badania sylimaryny ujawniły jej aktywność hepatoprotekcyjną.

Flawonolignany grupy sylimaryny działają antyhepatotoksycznie. Właściwości te zostały eksperymentalnie potwierdzone. W szczególności zostało stwierdzone antagonistyczne działanie sylimaryny w stosunku do toksyn muchomora sromotnikowego. Wczesne (do 48 godz.) zastosowanie infuzji rozpuszczalnych pochodnych sylibininy może zapobiec śmiertelnemu zatruciu.

We współczesnej fitoterapii wskazaniem do doustnego stosowania sylimaryny jest marskość, przewlekłe zapalenie wątroby i inne choroby tego narządu o różnej etiologii, między innymi w przebiegu alkoholizmu oraz spowodowane zatruciem środowiska.

Kierunkiem aktywności sylimaryny, szeroko analizowanym w ciągu ostatnich lat jest jej działanie przeciwnowotworowe. W badaniach sylibinina znacząco indukuje hamowanie wzrostu linii drobno- i niedrobnokomórkowego raka żołądka. Związek ten posiada podobne działanie w stosunku do linii ludzkiego raka prostaty. Wielu autorów stwierdziło również aktywność sylibininy wobec nowotworów piersi i szyjki macicy. W związku z przytoczonymi wynikami prac badawczych zamierza się przeprowadzić pierwszą fazę badań klinicznych sylibininy w grupie pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia nowotworów.

Grafika: Adam Półtorak

Strona używa plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Plików Cookies. OK, AKCEPTUJĘ